زبان های پایگاه داده

---

زبان های پایگاه داده زبان های پایگاه داده (Database Languages) مجموعه‌ای از زبان‌ها و دستورات هستند که برای ایجاد، مدیریت، دستکاری و بازیابی داده‌ها در پایگاه داده‌ها استفاده می‌شوند. این زبان‌ها به چند دسته اصلی تقسیم می‌شوند: 1. زبان تعریف داده‌ها (DDL - Data Definition Language):
برای تعریف ساختار پایگاه داده مانند جداول، نماها، شاخص‌ها و غیره به کار می‌رود. دستورات رایج: CREATE: ایجاد جدول یا شیء دیگر ALTER: تغییر ساختار جدول DROP: حذف جدول یا شیء دیگر TRUNCATE: حذف تمام داده‌های یک جدول 2. زبان دستکاری داده‌ها (DML - Data Manipulation Language):
برای وارد کردن، به‌روزرسانی، حذف و بازیابی داده‌ها استفاده می‌شود. دستورات رایج: INSERT: وارد کردن داده جدید UPDATE: به‌روزرسانی داده‌های موجود DELETE: حذف داده‌ها SELECT: انتخاب و بازیابی داده‌ها 3. زبان کنترل داده‌ها (DCL - Data Control Language):
برای کنترل دسترسی کاربران به داده‌ها به کار می‌رود. دستورات رایج: GRANT: اعطای دسترسی به کاربران REVOKE: بازپس‌گیری دسترسی 4. زبان کنترل تراکنش (TCL - Transaction Control Language):
برای کنترل تراکنش‌های پایگاه داده و حفظ یکپارچگی داده‌ها استفاده می‌شود. دستورات رایج: COMMIT: تایید تغییرات ROLLBACK: بازگرداندن تغییرات SAVEPOINT: ایجاد نقطه بازگشت در تراکنش زبان‌های رایج پایگاه داده:
SQL (Structured Query Language): رایج‌ترین زبان استاندارد برای پایگاه داده‌های رابطه‌ای مثل MySQL, PostgreSQL, Oracle, SQL Server PL/SQL: زبان توسعه یافته Oracle که ترکیبی از SQL و ویژگی‌های برنامه‌نویسی است T-SQL: نسخه توسعه‌یافته SQL برای Microsoft SQL Server MongoDB Query Language (MQL): برای پایگاه داده غیررابطه‌ای MongoDB